با رشد کودک، نحوه‌ی ابراز عشق و وابستگی او به والدین نیز تغییر می‌کند. این تغییرات بخشی طبیعی از روند رشد عاطفی و شناختی کودک هستند و شناخت آن‌ها می‌تواند به والدین کمک کند تا رابطه‌ی عمیق‌تری با فرزند خود برقرار کنند.
نوزادان با روش‌هایی بسیار ابتدایی و غریزی عشق خود را نشان می‌دهند. آن‌ها با خیره شدن در چشمان والدین، لبخند زدن، غان و غون کردن و آرام گرفتن در آغوش مادر یا پدر، حضور والدین را تشخیص داده و به آن واکنش مثبت نشان می‌دهند. همین نگاه‌های معصومانه و آرامش گرفتن در کنار شما، نشانه‌ی عمیق‌ترین شکل وابستگی و محبت در این دوران است.
در دوران نوپایی، کودکان با بوسیدن، بغل کردن، تقلید از حرکات و رفتار شما، و درخواست کمک و آرامش در زمان ناراحتی، عشق خود را ابراز می‌کنند. این رفتارها نشان‌دهنده‌ی رشد درک اجتماعی و عاطفی آن‌هاست.
با ورود به سنین پیش‌دبستانی، کودکان کم‌کم می‌توانند احساسات خود را با کلمات بیان کنند. آن‌ها ممکن است با گفتن "دوستت دارم"، ساختن نقاشی یا کارت هدیه برای شما، و حتی با شادی از دیدن شما بعد از یک روز کاری، عشق‌شان را نشان دهند.
در سنین بالاتر، کودکان با اعتماد کردن، درد دل کردن، کمک کردن در کارهای خانه، افتخار کردن به والدین، و حتی گاهی با بحث و مخالفت – که نشانه‌ای از اعتماد به رابطه است – محبت خود را ابراز می‌کنند. شناخت این نشانه‌ها به والدین کمک می‌کند تا رابطه‌ای صمیمی، پایدار و مبتنی بر درک متقابل با فرزند خود بسازند.